وعده دیــــــــدار

بی گمان روزهای زودگذر عمر بزرگترین سرمایه ما انسانها برای رسیدن به سعادت جاودان است...

87/2/28 وقتی 15 سالم بود (یعنی اول دبیرستان) آخرین روز امتحانات پایانترم با 9 تا از دوستای صمیمی و شیطونم که کلاس و مدرسه رو دستمون میچرخید  قرار گذاشتیم  

91/10/12 ساعت 9 صبح 

روبروی در مدرسه ای که توش درس میخوندیم همدیگرو ببینیم......

قرار شد اگه ازدواج کردیم یا بچه داریم با همسر و بچه بیایم..... 

بعد از 4 سال و نیم  امروز روز دیدارمون بود .....!! وقتی داشتم میرفتم یه حس عجیبی داشتم!!!  

از اینکه با دوستایی روبرو میشم که بهترین خاطرات دوران تحصیلمو باهاشون داشتم بسیار خوشحال بودم ...

اصلا نمیدونستم همه میان یا نه ... یادشون مونده یا نه

وقتی رسیدم یک از دوستام اونجا بود... چقدر حس قشنگی بود.. 

کلی از خاطرات گذشته رو یادآوری کردیم وحرف زدیم و ... 

هرچی منتظر موندیم دیگه کسی نیومد ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ   

فقط 2 تاشون زنگ زدن گفتن یادمون بود ولی نتونستیم بیایم....بقیه هم هیـــــــچی !!! 

ذوق و احساس ندارن بعضیا(واااااالــــــــــــاااااا) خلاصه من و دوستمم رفتیم خونشون فیلم و عکسای عروسیشو دیدیم وکلی خوش گذروندیم... 

 منم ظهر برگشتم خونه.... 

اما همین که بهم ثابت شد خودم چقدر خوش قولم برام کافی بود(یه همچین آدمیم من)